เปิดที่มาคำว่า “เสี่ย” คำที่คนไทยใช้จนชิน แต่จริงๆแล้วไม่ได้มาจากภาษาไทย

เปิดที่มาคำว่า ” เสี่ย ” คำที่คนไทยใช้จนชิน แต่จริงๆแล้วไม่ได้มาจากภาษาไทย

คำที่คนไทยใช้เรียกชายผู้มีฐานะร่ำรวยคำว่า  เป็นคำที่คนไทยคุ้นเคยและใช้กันอย่างแพร่หลายในชีวิตประจำวัน โดยมักใช้เรียกผู้ชายที่มีฐานะร่ำรวย หรือมีอำนาจทางเศรษฐกิจ จนกลายเป็นคำที่คนทั่วไปเข้าใจความหมายตรงกันในภาษาไทย แต่หลายคนอาจไม่เคยทราบว่าแท้จริงแล้วคำนี้มีที่มาอย่างไร และเริ่มใช้มาตั้งแต่เมื่อใด

เปิดที่มา เริ่มมาจากไหน?

ที่คนไทยใช้กันในปัจจุบัน แท้จริงแล้วมีต้นกำเนิดมาจากภาษาจีนแต้จิ๋ว และมีรากศัพท์มาจากคำในภาษาจีนกลางว่า “เส้อ” {舍} ซึ่งคำนี้ปรากฏครั้งแรกตั้งแต่ยุคจ้านกว๋อ (475–221 ปีก่อนคริสตกาล) โดยในสมัยนั้นจะใช้คำว่า “เส้อเหญิน” หรือ “เส้อเหริน” {舍人} เพื่อหมายถึง “ผู้มีศักดิ์และฐานะสูง” หรือขุนนางผู้มีเกียรติ

ต่อมาในยุคราชวงศ์ซ่ง (ค.ศ. 960–1279) คำว่า “เส้อเหญิน” ได้ถูกขยายความหมายออกไป จากเดิมที่ใช้เรียกเพียงขุนนาง มาใช้กับบุตรหลานของผู้ดีหรือชนชั้นสูงด้วย โดยมีความคล้ายคลึงกับคำว่า “กงจื่อ” {公子} หรือ “กงจื๊อ” ในสำเนียงแต้จิ๋ว ซึ่งมีความหมายว่า “คุณชาย” หรือ “บุตรคนมีตระกูล” นั่นเอง

เมื่อเวลาผ่านไป คำนี้ถูกนำมาใช้กว้างขวางมากขึ้น ไม่ได้จำกัดอยู่แค่บุตรหลานชนชั้นขุนนางอีกต่อไป แต่รวมถึงบุตรหลานของพ่อค้าเศรษฐีและผู้มีฐานะในสังคมด้วย โดยเฉพาะในช่วงปลายราชวงศ์ชิง (ค.ศ. 1644–1911) ที่ระบบการปกครองของจีนเริ่มเสื่อมถอยลง คำว่า “เส้อเหญิน” จึงกลายเป็นคำที่ใช้เรียกชายหนุ่มร่ำรวยที่มาจากตระกูลพ่อค้าหรือผู้มีทรัพย์สิน

เมื่อชาวจีนได้อพยพเข้ามายังประเทศไทย พวกเขายังคงนำคำนี้มาใช้ในชีวิตประจำวัน จนเกิดการแปรรูปเสียงตามสำเนียงแต้จิ๋วเป็น   และมีการย่อเหลือเพียง ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมคำนี้จึงกลายมาเป็นคำที่คนไทยใช้เรียกผู้ชายที่มีฐานะดี หรือมีความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจมาจนถึงปัจจุบันนั่นเอง svong-1